Woensdag kwam er via facebook een filmpje langs voor een dementievriendelijke samenleving. Man met fiets midden op een kruispunt, overduidelijk in de weg van voetgangers, fietsers en auto’s. Irritatie alom en iemand die uiteindelijk hulp bood. Mooi om de situatie te zien. Hopelijk gaan meer mensen deze situatie daardoor sneller juist inschatten.
Diezelfde middag lagen bij Albert Heijn kaartjes bij de kassa. Of ik wil tekenen voor een dementievriendelijke samenleving. Tekenen? Bullshit. Alsof er iemand tegen is! Om hulp te bieden en mensen mee te laten doen in een samen-leving moet je niet tekenen, je moet het doen.
Die avond fiets ik met mijn drie meiden door de wijk richting de stad. We gaan uit eten. In een van de smalle straatjes kijken twee voetgangers achterom naar een oude heer die al lopend driftig in een zakagenda bladert en om zich heen kijkt. De mensen kijken mij aan en vertellen dat iemand hem net de weg wees en dat het nu weer lukt. Het plaatje heeft erg veel weg van het filmpje. Mijn kinderschare herkent de situatie, het had opa kunnen zijn, en stapt af. Zonder overleg concluderen we dat de meneer best wat gezelschap kan gebruiken. De oudste stapt op hem af en inderdaad: waar was nou zijn huis? Het adres schrijft hij direct in de zakagenda als hij thuiskomt. Aan dat voornemen hebben we nu niets. Ook het nummer van zijn dochter kan hij niet vinden. Zijn naam weet hij wel. Dat praat in elk geval een stuk prettiger. Pasjes heeft hij niet. De politie, schiet er door mijn hoofd. Tegelijkertijd, we kunnen toch zeker wel wat meer voor elkaar zorgen zonder tussenkomst van een hulpdienst?
Aan de overkant wandelt een stel. Al snel komen ze onze kant op. De man noemt de oude heer bij naam, die had hij in het voorbij gaan gehoord, en vraagt of hij even mag kijken naar het kledinglabel. Geweldig idee! Daar kwam ik niet op. ‘Hij werkt op de ambulance’, verklaart zijn vrouw. Soms staat daar een naam en adres, zo leer ik. Nu niet helaas. Wel heeft de heer aan zijn broekriem een sos-zender hangen met op de achterkant de telefoonnummers van de dochter en de zoon. De dochter vertelt waar de heer woont en dat ze ons tegemoet zou komen. Wij lopen alvast arm in arm gezellig kletsend met meneer richting zijn verzorgingshuis.
Volgende keer weet ik waarnaar ik moet zoeken en van deze heer weet ik waar hij heen moet. Ik gun hem nog veel prettige wandelingen en zorgzame buurtbewoners die hem even thuisbrengen als hij is uitgewandeld.
